Ta strona została uwierzytelniona.
„KRASIŃSKI“.
Serce twe nieśmiertelnym Bóstwem przepojone,
a usta — anioł żarem oczyścił niebiańskim.
I stałeś się podobny tym prorokom pańskim,
co mają skrzydła ducha i z blasków koronę.
Na drodze życia ciernie znalazłeś obfite,
lecz śród nich rwać umiałeś wiecznotrwałe kwiaty.
W sercu wieszczym, Zygmuncie, gdzie zamknąłeś światy,
wszystkie rany ojczyzny twej były wyryte.
Kiedyś leżał w kołysce, w słodkim dziecka śnieniu,
boski Dante całunek złożył na twem czole,
a z pocałunkiem udział w bólach i cierpieniu.
I żyłeś wierząc w Przedświt, co skończy niedole,
jako latarnia, której blask w morzu się chwieje
zanim narodów Wielka Jutrznia rozednieje.
