Jeśli sama wzmianka Sybiru serce każdego Polaka przejmuje boleścią, a obraz dwuwiekowych[1] katuszy braci naszych w tym kraju tortur, łzy nam żałosne wyciska, to znowu, gdy się wspomni na tyle czynów najszlachetniejszych, chrześcijańskich prawdziwie świętych, które z cierniowéj korony tych tam męczenników wykwitły, trudno, zaprawdę trudno, wstrzymać się także od łez, ale już łez najrzewniejszéj wdzięczności ku Bogu, który te ich cierpienia w chwałę im przemienił i Ojczyznę naszą tą ich chwałą przyozdobił. Bo téż to widoczna, że Pan Bóg Polskę naszą, jako dziedzictwo, jako królestwo Najświętszéj Panny, w szczególniejszą wziął Swoją opiekę, i gdy z jednéj strony, dla uzacnienia, prowadzi ją po drodze poświęceń, z drugiéj dla utrzymania na téj wysokości ofiarnéj, czuwa nad nią troskliwie, i w chwilach najtrudniejszych opatrzną ręką przez swoich wybranych od rozpaczy zawsze ją ratuje.
Taką ręką opatrzną, takim wybranym Pańskim, który męczenników Syberyjskich wśród ich cierpień
- ↑ Najdawniejszy znany pamiętnik polski z Syberyi, jest Adama Kamieńskiego, wziętego do niewoli 1657 r. i zesłanego nad Anadyr koło Kamczatki, wydrukowany przez X. Maryańskiego Aleksandra w książce zbiorowéj dla X. Bażyńskiego r. 1874, pod tyt.: «Warta» str. 378.
