Ta strona została przepisana.
LXXII.
A sąd zostawię wiekom. — Bądź zdrów wieszczu! 565
Tobą się kończy ta pieśń dawny Boże.
Obmyłem twój laur, w słów ognistych deszczu,
I pokazałem że na twojéj korze
Pęknięcie serca znać — a w liści dreszczu
Widać że ci coś próchno duszy porze. 570
Bądź zdrów! — A tak się żegnają nie wrogi,
Lecz dwa na słońcach swych przeciwnych — Bogi.
KONIEC PIERWSZYCH PIĘCIU PIEŚNI.
