Przejdź do zawartości

Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T3.djvu/398

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.
LXXII.

Różane usta przygryzła zdradliwie,
Z oczu spuszczonych w bok miotała błyski;       570
Trochę się patrząc smutnie i fałszywie
Przygotowała dla ojca uściski,
Dla guwernantki podobne pokrzywie
Pocałowanie i jeden ukłon niski
Dla pretendenta do obrączki ślubnéj,       575
I z tym ukłonem uśmiech — treści zgubnéj.


LXXIII.

Mimo to wszystko, serce biło szybko,
Cóś do téj główki wpadło i pobiegła
Biegnąc jak gdyby była złotą rybką,
Która od wędki zdala plusk spostrzegła;       580
I coraz prędzéj leciała i gibko
Chwiała się, ogniem twarzyczkę zażegła,
Zadyszała się — i różowa wpadła
W bramę i w koło spojrzała i — zbladła.


LXXIV.

Przy bramie stali obcy ludzie, mnodzy,       585
Różnego stroju, wąsaci i zbrojni.
Widać że byli trzymani na wodzy,
Bo ujrzeli ją i stali spokojni.
Byli to wszystko, szlachcice ubodzy,
Patryotyczni bardzo, bogobojni,       590
Na pierwszy ogień szli, stali przy bramach,
Choć zimno, rzadko który w lisich błamach.


LXXV.

Nie zapytała ich o nic, nie śmiała
O nic zapytać Panna starościanka.
Ale spojrzawszy na nich już nie drżała,       595
Już wyglądając dumnie jak Rzymianka
Wyprostowana, sroga, trochę biała,
A okiem paląc jak Transteweranka,
Biegła, jak wicher szła przez korytarze
O swego ojca twarz patrząca w twarze.       600