Strona:PL Dzieła Juliusza Słowackiego T1.djvu/287

 Potém rzekła... „O mój miły
 Żegnam ciebie, ginę, — ginę,
 Jak mnie z wiatrem mgły rozbiły,
       195  Tak w uściskach się rospłynę.

 „Prosisz — błagasz nadaremno,
 Próżno czekasz na téj skale:
 Lecz chodź zemną! lecz chodź zemną!
 Droga do mnie przez te fale.

       200  „Mgły tu zimne ale jasne;
 Gdy i ciebie mgła okryje,
 Patrz mój luby — teraz gasnę,
 W twych uściskach znów ożyję.

 „Sokół żywy, — chart twój żywy.
       205  Z tobą razem jak z sokołem,
 Pójdę błądzić nad te niwy,
 Nad dymiących chat padołem;

 „Pójdę z tobą — tak w mgłę ciemną
 Osłoniona jak w krysztale.
       210  O chodź zemną! o chodź zemną
 Droga do mnie przez te fale“. —

 Hetman kochał — obłąkany,
 Hetman kochał — ogniem płonął;
 Z progu spojrzał w Dniepru piany,
       215  Padł do fali — i zatonął...

 Gdy go skryły burz odmęty,
 Potrzaskały w proch granity:
 Duszę zbawił obraz święty,
 Krzyż na piersiach miał wyryty.

        220 Od grzechowéj zmazy czysty,
 Już ulata w nieba stropy;
 Za nim wzleciał sokół mglisty,
 Chart Rusałki rzucił stopy,

 A Rusałka, nad ostrowy
       225  Sama jedna — we łzach woła:
 Krzyż! kiedyż Hetman nowy
 Da mi serce, psa, sokoła. —

Pieśń kona z echem — i wnet jałowe,
Dzikie domysły urosły w gminie:
       230 Więc Hetman kocha fali królowę?
Na oślep leci w przepaść i ginie.