Zaprasza braterstwo do siebie na zimę, obiecując im pomieszczenie wygodne.
„W zamku samym jest sporządzona szklarnia, a jak Niemcy mówią, trephauz, długość jego ma 92 stóp, tak będzie wielki, albo i większy może, niż galerya wielka w zamku, gdzie są obrazy. I podczas zimy więc zażywać z wszelką wygodą ogrodu można i jadać przysmaczki.“
Młodego pana Jana ściągał też, aby się cudzoziemskim wojskom przypatrzył.
„Wszystko teraz ku pokojowi zmierza i wojska po większej części do zwyczajnych legowisk swoich powróciły, a ja przy tej okazyi utraciłem jenerała grafa Schwerina i Brühl, który tu jest jeszcze, wkrótce do Bydgoszczy wyjedzie“.
W sierpniu, chociaż się uskarżał na ból w prawym boku, ruszył oglądać ogrody w Oliwie.
„Po długiem przewłóczemu, znalazłszy porę wyjechałem do Gdańska i Oliwy, bawiłem tam przez tydzień. Ogród w Oliwie, dawniej wspaniały, znacznie i rozprzestrzenił i ozdobił ks. biskup chełmiński. Oglądałem także i okolice Gdańska nierównie jeszcze piękniejsze niż przedtem były. Będąc w Oliwie przypomniałem sobie ów sławny obiad w oktawie Ś. Ignacego, kiedy nas grad i stłuczone okna z sali jadalnej wypędziły. Celebrował gospodarz oktawę ś. Ignacego i był ogród dość pięknie illuminowany. Ale co też to ja za nieuważny! o swoich imieninach piszę, a tu ś. Róża nadchodzi. Biorę się więc pod boki i odkaszlnąwszy, tak powiadam:
Jaśnie wielmożna hrabino!
Niech ci lata szczęsne płyną,
A do wszelkiej szczęśliwości,
Niech płyną i jegomości,
A do szczęśliwości trzeciej,
Niechaj płyną i dla dzieci!
Udało mi się. Odpocząwszy więc nieco po tak wielkiej pracy- odzywam się do Wpana, dziękując za przypisanie do listu jejmości, nego i za oznajmienie, iżeś się Wpan upił w Krakowcu z panem Potockim i za połajanie, że mnie bok boli. Co do ostatniego tego punktu jużem więcej o tym boku pisał. Jeżeli tenże i Wpana bolał, proszę mi powiedzieć, coś z nim uczynił, żeby nie bolał. Moja żółtaczka już to drugi raz była u mnie, gdyż w Rzymie będąc na nią
