Podróż ściągnęła się do lata, i ostatnich dni czerwca wyjechał z Heilsberga.
Wiadomo już, co się z biskupstwem krakowskiem stało, byle na dobro była rzecz obrócona, zmniejszy to żal duchowieństwa polskiego. To się wygodziło, że ci, co nic albo mało co przedtem mieli, wyjdą z innemi w porównanie. Zagrodzi się przeto niepotrzebnym intrygom i każdy będzie siedział u siebie cicho.
Ubolewam nad tem przedwiecznem urbarium (w Galicyi??), nigdy do skutku ani do zmniejszenia nie przychodzącem.
Co w tej mierze najnieznośniejszą rzeczą jest, zapewne nie co innego nad ustawiczną i bojaźń i niepewność, jak się rzecz skończy.
W Prussiech prawda iż razem niezmierny cios padł, ale też na tem się wszystko skończyło, a z czasem i uwagą lubo się cios sam z istoty nie zmniejszył, przyzwyczajenie zwolniło ciężaru, i nie tak się już zdaje przykrym, jako był odrazu.
Powrót mój (z Warszawy) był bardzo miły, dla czasów pięknych i dość prędki, gdyż własnemi końmi jadąc, czwartego dnia po południu, dosyć wcześnie stanąłem. Porzuciwszy warszawskie górności, zatrudniam się kapustą, marchwią i grochem, ile że bardzo miło się niemi zatrudniać, gdyż nadzwyczaj i obfite i piękne. Jejmości dziękuję za list osobny, a klnę tego bestyę Niemca, pludrasa, szołdrę, takiego owakiego i psiajuchę, który zalał
Hollenderskie wanny,
I domek pustelnika i kościół Dyanny.
„Nie dziwię się, iż kontrakty były czcze, i w ewangelii powiedziano: nemo dat, qui non habet. Może też tej sentencyi i nie ma w ewangelii, gdziekolwiek jednak jest, jest to artykuł wiary i godzien nim być, zacząwszy od Turek aż do Madagaskaru.
Pewno się spodziewać trzeba, iż śmierć cesarza ulży ciężarów, ile gdy następca toż samo uczynić i względem innych krajów panowania swego zamyśla. Stało się zaś bardzo dobrze, iżeście z pomiędzy siebie delegatów z przełożeniem krzywd i uciążliwości wysłali.“
Dla wiadomości dołożym z tego listu, co Krasicki sam o sobie pisze, iż: „po hebrajsku czytać nie umie, a po grecku niedoskonale.“
