Owoc przynosić powinno zasiane ziarno, inaczej na cóżby się zdało i rolą uprawiać i ziarno siać?
Zawołał na Piotra i Jędrzeja ryby łowiących Zbawiciel: „Idźcie za mną“. I zaraz dodaje ewangelia „porzuciwszy sieci, poszli za nim“. Wezwał na cle siedzącego Mateusza. Nie przytrzymały go bogactwa, z celnika stał się apostołem. Niech umarli umarłych grzebią, usłyszał ten, który się słowu bożemu oparł i zwłóczył nawrócenie pretekstem uczciwym miłości rodzicielskiej. Oparł się nieco słowu bożemu drugi pod pretekstem rozprawienia domowych interessów. Natychmiast i jemu i nam powiedziano „Żaden, który rękę przyłożył do pługa, a ogląda się nazad, nie jest sposobny do królestwa bożego“. Jeźli go więc pragniecie osiągnąć, bądźcie posłuszni słowu bożemu; słuchajcie pokornie; zatrzymujcie pilnie; pełnijcie go wiernie, a natenczas my słabi i niedołężni słowa tego świętego opowiedacze, widząc was jak kłosy plenne na roli, jak grona dojrzałe w winnicy, w rozrzewnieniu serca naszego mówić będziem: „Ani ten, co szczepi, jest czem, ani ten, co polewa, ale Bóg, który pomnożenie daje“. Amen.
„I stało się, gdy się przybliżał ku Jeruzalem, ślepy niektóry siedział wedle drogi, żebrząc“. U św. Łuk. w roz. 8.
Kalectwo ciała tak jest zmyślności dolegliwe, iż ci, którzy w tym stanie zostają, starają się wszelkich używać, choćby najprzykrzejszych, sposobów, ażeby tylko z niego wyjść mogli. Dolegliwsze w istocie od cielesnego powinno być kalectwo duszy; gorszych albowiem skutków od zmyślnego przyczyną bywa. Jako więc w chorobach ciała do tych, którzy ciało leczyć umieją, śpieszymy, w chorobach moralnych do lekarza dusznego udawać się powinniśmy. Tak uczynił dzisiejszy ślepy i przejrzał; tak my czyńmy, a oczy nam się otworzą. Na większą cześć i chwałę bożą.
„I stało się gdy się przybliżał Jezus ku Jeruzalem, ślepy niektóry siedział wedle drogi, żebrząc“. Kto uzdrowienia szczerze pragnie, żadnych sposobów nie opuszcza, przez króreby zdrowie uzyskał. Wiedział ów ślepy, iż przysłany na świat Zbawiciel dzielność bóztwa swego na uszczęśliwienie tych, do których go posłano, obracał; wiedział, że obchodził krainy dobrze czyniąc; wiedział, że się ku Jeruzalem zbliżał; wiedział, że tą a nie inną drogą miał iść, przeto siedział wedle drogi, żebrząc.
Dzieło zbawienia naszego, rzecz jedynie potrzebna, zatrudniać nas jedynie powinna. Reszta są to przydatki niegodne usilności
