Gdy zaś o jego śmierci dowiedział się, rzekł, przytaczając wiersz Homera: „Niech zginie tak, jak on, każdy, który go będzie chciał naśladować“.
Po śmierci Tyberyusza Kajus, brat młodszy, przedsięwziął wstępować w ślady jego; i wsparty miłością ludu, chciał jeszcze mieć po sobie Scypiona; ale gdy nieskuteczne były wszystkie i jego i tych, którzy mu sprzyjali, starania, a Scypion nowemu rozdaniu gruntów, jako krzywdzącemu dawnych właścicielów, sprzeciwiał się; tak dalece obraził pospólstwo, iż Grachus ośmielił się w powszechnem zgromadzeniu z tem się odezwać, czyniąc wzmiankę o Scypionie, iż potrzeba było, aby się tyrana pozbyć. Gdy o tak śmiałym wyrazie dano mu znać, rzekł: mają przyczynę nieprzyjaciele ojczyzny pragnąć mojej śmierci, bo wiedzą, iż póki żyć będzie Scypion, Rzym zginąć nie może, ani Scypion żyć, gdyby przyjść miało Rzymowi do upadku. Czuł i poznawał mąż prawy, w jakiem życie jego było niebezpieczeństwie. Gdy więc Fulwiusz, jeden z trybunów, jadowicie go oczerniał przed ludem i z okrzykami był słuchanym, nie mógł ukryć żalu swego, iż tylu prac i trudów, które dla kraju podjął, niewdzięczność była nadgrodą. Ostatnie było to jego uskarżenie; gdy albowiem wśród nacisku prawych obywatelów do domu powrócił, tejże nocy nie bez podejrzenia gwałtownej śmierci życia dokonał. Wielu pisarzów, a między niemi Paterkulus twierdzi, iż oczywiste były na ciele znaki gwałtowności, których w sposobie śmierci jego zażyto; czego i to dość znacznym było dowodem, iż gdy go do stosu, (jak był naówczas zwyczaj) niesiono, twarz jego była zasłoniona. Żył lat pięćdziesiąt sześć, godzien najdłuższego wieku dla dobra ojczyzny i dobrze myślących obywatelów.
Największa ta jest Epaminondy ze Scypionem zaleta, iż łączył z obyczajnością i nauką wielkich wojowników przymioty i niepospolitą biegłość w sprawach publicznych. Im rzadszy przykład, tem większego uwielbienia godzien.
Wolnych narodów byli obywatelami; wszystkie ich usiłowania do tego zmierzały, iżby w tym stanie utrzymali ojczyznę, w którym ją od przodków swoich powzięli. Stan jednak Teb poziomy i słaby, zwłaszcza gdy zdradą Spartanie posiedli Kadmeą, twierdzę ich stolicy, wielce się różnił od Rzymu wzniesionego i rozpostartego szeroce zwycięztwy swemi. W tem więc znakomitszym stał się Epaminondas nad Scypiona, iż ten pomnożył przemoc Rzymu, tamten z niewól prawie Teby wydobywszy, wzniósł je nad wszystkie Grecyi narody
