Strona:PL Dzieła Ignacego Krasickiego T. 6.djvu/113

Cezarowej przypisywali, który na wzór Aleksandra, jedynie tylko sławy i pierwszeństwa żądał.
 Stał się nakoniec panem Rzymu Cezar i, posiadłszy Hiszpanią, zostawił Lepida w Rzymie, Antoniuszowi zaś straż Włoch powierzył. Widząc w ręku swoich namiestniczą władzę, rozpustnem życiem i pobłażaniem żołnierzom wielce się stał uciążliwym i mniemano powszechnie, iż względy Cezara utraci. Ale omylili się w nadziei skrzywdzeni obywatele. Powracający z Hiszpanii zwycięzca Cezar, zamiast nagany i kary, bardziej go jeszcze, niż przedtem używać począł, a świadom biegłości w wojennych sprawach, jemu pozostałych we Włoszech wojsk rządy oddał, sam zaś wyprawił się za Pompejuszem. Przebywszy morze, niektóre okręty nazad wrócił, rozkazując namiestnikom pozostałym Gabiniuszowi i Antoniuszowi, aby się na nich z wojskiem przeprawili do Macedonii. Ale gdy pierwszy z nich nie śmiał się przeprawić dla złej chwili, Antoniusz mimo wzburzone morze wsiadł na okręty i lubo był ścigany od nieprzyjaciół, korzystając z dobrego wiatru, nie tylko uszedł, ale znaczną w nichże samych uczyniwszy klęskę i miasto Lissę opanowawszy po drodze, złączył się z Cezarem.
 Nastąpiła bitwa farsalska, w tej on lewe skrzydło przywodząc, znacznie się do zwycięztwa przyłożył; a gdy Cezar wkrótce potem dyktatorem mianowany został, jego namiestnikiem swoim uczynił. W tym pierwszym po dyktatorze urzędzie znalazł pożądaną sposobność ku dogodzeniu żądzom, przez co wiele sobie naraził znamienitszych obywatelów; żołnierze zaś tembardziej mu sprzyjali, im mniej doznawali karności. Nie zapomniał w filipikach swoich Cyceron o takich nierządach i podał je obszernie ku wiadomości następnym wiekom; a tam mu wymawia bezsenne na pijaństwie trawienie nocy, chciwość zdzierstwem nienasyconą, lubieżność bezwstydną, rozrzutność takową, jakiej przedtem, choć przy dość skażonych obyczajach, jeszcze Rzym podobnego przykładu nie widział.
 Doszły nakoniec wieści o takowych bezprawiach do Cezara nieprzytomnego naówczas w Rzymie; gdy więc za powrotem swoim po trzeci raz urząd konsulostwa objął, nie chcąc go mieć towarzyszem władzy, mianował Lepida. Postrzegł oziębłość takową z nieukontentowania pochodzącą Antoniusz i, jak był zwrotnego umysłu, potrafił udać niejaką poprawę, wstrzymując się przynajmniej powierzchownie w nałogach swoich. Ażeby zaś tembardziej potwierdził innych w takowem o sobie mniemaniu, pojął w małżeństwo Fulwią, pozostałą wdowę po owym Klodyuszu, który będąc trybunem, sławnym się gwałtownościami i wygnaniem Cycerona uczynił. Przewrotna i dumna niewiasta tak umiała z tej okoliczności korzystać,