Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/84

ROZDZIAŁ II.

 Canolles nic jeszcze stale nie przedsięwziął; powróciwszy do siebie, zaczął chodzić szybkim krokiem, wzdłuż i wszerz pokoju, jak to zazwyczaj czynią ludzie niezdecydowani.
 Zamyślony, nie zważał, że Castorin, czekający jego powrotu, spostrzegłszy go, wciąż za nim chodził ze szlafrokiem w ręku; nareszcie potknął się o krzesło.
 Canolles odwrócił się.
 — Co tu robisz z tym szlafrokiem?
 — Czekam, aż się pan zacznie rozbierać.
 — Nie wiem, kiedy się rozbiorę. Połóż szlafrok i czekaj.
 — Jakto, pan się nie rozbierze? — spytał Castorin, który chociaż dziwak z natury, tego jednak wieczoru bardziej niż zwykle przykrym być się zdawał. — Więc pan się zaraz nie położy?...
 — Nie.
 — Kiedyż więc pan spać pójdzie?
 — Co ci do tego?
 — Jakto!.. co mi do tego!... Jestem bardzo znużony.
 — Ba! doprawdy bardzo jesteś znużony? — spytał Canolles, zatrzymując się i uważnie spoglądając na Castorina.
 Canolles wyczytał na twarzy swego lokaja wyraz niegrzecznośc, cechujący zwykle lokai, umierających z chęci udania się na spoczynek.
 — O! bardzo znużony! — odpowiedział Castorin.
 Canolles wzruszył ramionami.
 — Idż precz — odpowiedział — i czekaj w przedpokoju; zadzwonię, jak cię będę potrzebował.
 — Mam zaszczyt uprzedzić pana, że jeśli mnie prędka nie przyzwiesz, nie znajdziesz mnie w przedpokoju.
 — A gdzież to będziesz?