Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/348

mną, zaklinam cię; jesteś mężczyzną, może chętniej wysłuchają twej prośby. A pani — dodała, zwracając się ku księżnej — racz przypomnieć sobie, żem nieraz życie poświęcić była gotowa w jej sprawie.
 — I ja również — rzekł Lenet. — A jednakże za trzydzieści lat wiernych usług, nic wzamian nie żądałem od Waszej książęcej mości; lecz dziś, kiedy się zdarza pora stosowna, a Wasza książęca mość nie ulitujesz się nad losem tego nieszczęśliwego, będę żądał od pani jednej tylko łaski.
 — Jakiej?
 — Ażebyś mi, Wasza książęca mość pozwoliła oddalić się; ażebym mógł rzucić się do stóp króla, któremu chcę poświęcić resztę życia, strawionego dla utrzymania świetności domu Kondeuszów.
 — No, niech więc będzie między nami zgoda — zawołała księżna, rozbrojona tą podwójną prośbą — nie groź mój stary przyjacielu, nie płacz już, moja droga Klaro uspokójcie się oboje, niechże jeden tylko z pomiędzy nich umiera, kiedy tak chcecie koniecznie. Ale ten, który już na śmierć skazany, niech ginie i niechaj nikt już wstawiać się za nim nie waży.
 Klara pochwyciła rękę księżnej i namiętnemi okryła ją pocałunkami.
 — Tym postępkiem — dodał Lenet — zasłużysz pani na imię sprawiedliwej i miłosiernej zarazem; a to wspólne miano wyłącznym tylko niebios było przywilejem.
 — A teraz — zawołała niecierpliwa Klara — pozwolisz mi pani uwolnić go?
 — Podobny krok w obecnej chwili, jest niepodobieństwem — odrzekła księżna — toby nas zgubiło. Pozostawmy jeńców w więzieniu,; odbiorą oni jednocześnie rozkaz opuszczenia go, a wtedy jeden z nich otrzyma wolność drugi zaś uda się na śmierć.
 — Nie mogęż przynajmniej zobaczyć go, uspokoić, pocieszyć? — zapytała Klara.
 — Pocieszać go? Zdaje mi się, moja luba przyjaciółko że nie masz do tego prawa, a zresztą dowiedzianoby się o twojej wizycie, robionoby rozmaite domysły o jego ułaskawieniu... nie, to niepodobna. Pocieszaj się tylko sama tą myślą, że będzie wolny, a ja tymczasem uwiadomię obydwóch książąt o postanowieniu mojem.