Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/221

ci nie odpowiedziała — gdyby więc teraz kobieta ta rzekła: Canolles, jestem wolną, bogatą, kocham cię... zostań mym mężem, odjeżdżamy gdzie ci się podoba... ucoekajmy z Francji, od jej zamieszek wewnętrznych... Powiedz panie, czybyś się i na to nie zgodził?
 — Canolles pozostał niewzruszony, pomimo zachwycających rumieńców, wstydliwością na oblicze Klary wywołanych, pomimo wspomnienia o pięknym zamku Cambes; spostrzegł bowiem w cieniu blade oblicze Nanony, z boleścią wyglądające z za firanek.
 — Lecz na Boga, odpowiadaj!... — mówiła dalej wicehrabina — nie pojmuję wcale milczenia twego. Możem się omyliła? Może nie pan jesteś baronem de Canolles? To niep an chyba jesteś tym, który mi w Chantilly miłość przysięgał? który mi toż samo powtarzał w Jaulnay, zapewniając że mnie jedną w całym świecie kocha i wszelką inną miłość gotów jest dla mnie poświęcić? Odpowiadaj pan! odpowiadaj, w imię nieba zaklinam cię...
 W tem jęk dosyć wyraźny dał się słyszeć.
 Teraz wicehrabina wątpić już nie mogła, że trzecia osoba jest świadkiem rozomwy.
 Jej oczy zwróciły się w kierunku spojrzeń Canollesa, a chociaż on śpiesznie się odwrócił jednakowoż wicehrabina zdołała zobaczyć w coemności blade i nieruchome oblicze, do jakiegoś zjawiska podobne.
 Obie kobiety zamieniły ze sobą ogniste spojrzenia i obie jednocześnie krzyknęły.
 Nanona zniknęła.
 Wicehrabina porwała żywo kapelusz i płaszcz, a obróciwszy się do Canollesa, powiedziała:
 — Rozumiem teraz wszystko, wiem co pan nazywasz obowiązkiem i wdzięcznością: pojmuję jakiego to obowiązku opuścić lub zdradzić nie chcesz; pojmuję łatwo co to jest przywiązanie wszelkiemu uwiedzeniu, temu obowiązkowi i tej wdzięczności. Żegnam cię, żegnam baronie!
 I chciała wyjść, a Canolles wstrzymał jej nawet.
 Lecz bolesne wspomnienie poselstwa pohamowało jej kroki.
 — Jeszcze raz — powiedziała — proszę cię w imieniu przyjaźni, którą ci winnam aż twe poświęcenie, w imieniu przyjaźni którąś ty mi wienien za wyświadczone ci na-