Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/174

 — Która czeka na pan, jest tutaj. Teraz już mnie pan rozumiesz?
 Canolles nie mógł wyjść z podziwu.
 — Rozumiem, rozumiem — rzekł — i mogę tam wejść?
 — Bezwątpienia, gdyż na pana czekają.
 — A więc idźmy!
 I serce silnie mu bilo; nic nie widział, czuł tylko, jak w nim żądza z bojaźnią walczyła...
 Otworzywszy drzwi, ujrzał za firanką, piękną, uśmiechającą się Nanonę.
 Ta, zobaczywszy Canollesa, krzyknęła, jakby go chciała przestraszyć i rzuciła mu się na szyję.
 Canolles osłupiał, ręce mu opadły, ciemno się w oczach zrobiło.
 — To ty, pani! — wyjąkał.
 — Ja! — odpowiedziała, podwajając śmiechy i całusy.
 I natychmiast stanęły Canollesowi przed oczyma jego postępki; a pojmując to nowe dobrodziejstwo swej wiernej przyjaciółki, ugiął się pod ciężarem zgryzot i wdzięczności zarazem.
 — A!... — zawołał — ty więc mnie ocaliłaś, tyś to czuwała nade mną; a!... jesteś moim aniołem opiekuńczym.
 Nie nazywaj mnie swoim aniołem, gdyż jestem szatanem — odpowiedziała Nanona — lecz przynaj sam, że szatanem w dobrej zjawiającym się chwili.
 — Masz słuszność, kochana przyjaciółko, zdaje mi się bowiem, żeś mnie od rusztowania ocaliła.
 — I ja tak sądzę. Lecz powiedz mi, baronie, jak się to stało, że księżne mogły ciebie oszukać, ciebie, co tak jesteś przezornym?
 Canolles poczerwieniał, lecz Nanona udała, że tego nie widzi.
 — Prawdziwie — rzekł — sam nie wiem; sam żadną miarą pojąć tego nie mogę.
 — Oho!... bardzo są one przebiegłe. A więc panowie nie powinniście walczyć z kobietami. Czy wiesz, co mi mówono? Oto, że ci pokazano zamiast młodej księżnej, jakąś damę, baronową, czy też pokojówkę... słowem coś w rodzaju tego.
 Canolles poczuł że mróz przebiegł po całym jego ciele.