Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/141

 — O!... już ma piętnaście lat, łaskawy panie, a przytem doskonale gra na bębnie. Chodź tu Fricotin.
 Cauvignac dał znak ręką, aby wołany na swem miejscu pozostał.
 — Drugi? — spytał.
 Drugi ma lat osiemnaście; wysoki na pięć stóp, cali sześć. Chce być szwajcarem, i już umie robić halabardą. Chodźno tu, Chalumeau.
 — Lecz zdaje mi się, że strasznego ma zeza — rzekł Cauvignac, czyniąc znak podobny pierwszemu.
 — Tem lepiej, panie, tem lepiej; postawisz go na warcie, a on zezując widzieć będzie zarazem na prawo i na lewo, gdy tymczasem inni przed sobą tylko widzą.
 — Wprawdzie jest to korzyść, lecz wiadomo panu, że w skarbie brak pieniędzy czuć się daje. Król więc nie może przyjąć na siebie obowiązku umundurowania tych dwóch młodzieńców; dosyć, że pamiętać będzie o ich nauce i żołdzie.
 — Łaskawy panie — rzekł Rabodin — jeśli tylko tego trzeba, dla okazania mej przychylności królowi... ha! zrobię ofiarę.
 Cauvignac i Barrabas wzrokiem się porozumieli.
 — Jakże pan sądzisz, panie poborco?... — spytał Cauvignac.
 — Sądzę, że pan prokurator postępuje otwarcie — odrzekł zagadniony, i że oceniając to, trzeba być względnym dla niego.
 — Wydaj pan więc panu prokuratorowi kwit na pięćset liwrów.
 — Pięćset liwrów?
 — Kwit z załączeniem objaśnienia, że pieniądze te pan prokurator Rabodin ofiaruje na umundurowanie dwóch młodych żołnierzy, których dla okazania swej gorliwości i poświęcenia, na usługi królowi oddaje.
 — Lecz czy przynajmniej po uczynieniu tej ofiary, będę mógł już być spokojnym?
 — Tak sądzę.
 — I więcej niepokojonym nie będę?
 — Spodziewam się.
 — A jeśli, pomimo wszelkiej słuszności, śledzić mnie nie przestaną?