Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/140

 Barrabas podał patent poborcy prokuratorowi, lecz ten nie chcąc go obrazić, nawet nie spojrzał na papier.
 — A teraz — powiedział Cauvignac, gdy tymczasem Barrabas rachował pieniądze — a teraz musisz pan iść ze mną.
 — Ależ przysięgam panu, że Jego Królewska Mość nie ma wierniejszego poddanego nade mnie.
 — Wyrazy są niedostateczne; pan wiesz lepiej, niż ktokolwiek inny, panie prokuratorze, że w sądzie trzeba dowodów.
 — Mogę dać dowody. — Jakie?
 — Całe życie moje.
 — To nie dosyć; trzeba rękojmi na przyszłość.
 — Mógłbyś pan okazać swoje poświęcenie dla króla najniezaprzeczeńszym sposobem.
 — Jakim?
 — Bawiący teraz w Orleanie znajomy mi kapitan, zbiera rotę ochotników dla króla.
 — Cóż więc?
 — Zaciągnij się pan do tej roty!...
 — Ja, panie? ja, prokurator!...
 — Król właśnie potrzebuje prokuratorów, gdyż sprawy są bardzo zawikłane.
 — Chętniebym się zaciągnął do służby, lecz cóż zrobię z biurem mojem?
 — Oddasz go pan w zarząd swoim pisarzom.
 — Niepodobna; a któż za mnie podpisywać będzie?
 — Wybaczcie mi, panowie, że się mieszam do rozmowy — przerwał Barrabas.
 — Nic nie szkodzi — zawołał prokurator — mów pan, mów.
 — Zdaje mi się, że lichy z pana byłby żołnierz.
 — Tak, tak, masz pan słuszność — potwierdził prokurator.
 — Nie lepiejże będzie, jeśli pan ofiarujesz królowi...
 — Co? co? panie; co mam ofiarować królowi? — przerwał zniecierpliwiony prokurator.
 — Swoich dwóch pisarzy.
 — Bardzo dobrze — zawołał prokurator — z wielką przyjemnością; niech pański przyjaciel weźmie ich obydwóch; chętnie mu ich daję; są to mili chłopcy.
 — Jeden z nich dzieckiem mi się wydawał.