Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/82

 Przecież miody szlachcic czekał na wysokiego jegomościa z wąsami, po grubjańsku obszedł się z baronem, a nawet i sam Canolles poznał dopiero płeć nieznajomego po małej rękawiczce, przypadkiem znalezionej.
 Z tem wszystkiem należy jednak przeszkodzić baronowi.
 Wtedy, uzbroiwszy się w całą swą odwagę, powróciła do księcia, który dopiero co kazał odejść oberżyście, obsypawszy go pochwałami i wydawszy mu kilka rozkazów.
 — Co to za nieszczęście — powiedziała Nanona — że trzpiotostwo tego szalonego barona, pozbawi go zaszczytu, jakim go książę chciałeś obdarzyć!... Gdyby tu był, jego przyszłość byłaby ustaloną; z powodu zaś odjazdu, wiele może stracić.
 — A jeśli go znajdziemu?... — rzekł książę.
 — O!... to być nie może — powiedziała Nanona — przecież mu idzie o kobietę, nie prędko on wróci.
 — No! cóż każesz mi zrobić, moja kochana? Jak mam naprawić to nieszczęście?... — spytał książę — młodość szuka rozrywek: Canolles młody, lubi zabawy.
 — Ależ ja jestem od niego starszą i rozsądniejszą, sądzę więc, że należałoby położyć tamę jego niewczesnej radości.
 — Jakaż to gniewliwa siostra!... — zawołał książę.
 — Być może, że baron w pierwszej chwili gniewałby się na mnie — powiedziała Nanona — lecz później niezawodnie by mi podziękował.
 — A więc mów, co chcesz czynić?... Jeśli już masz jaki plan, gotów jestem wykonać go.
 — Chciałeś go posłać do królowej z jakąś pilną i ważną wiadomością?
 — Tak, lecz cóż, kiedy go niema.
 — Trzeba posiać kogo, żeby go dogonił; a ponieważ jedzie do Paryża, sprawa ta w części już nawet załatwioną zostanie.
 — Prawdę mówisz.
 — Ja to biorę na siebie i Canolles otrzyma rozkaz dziś wieczorem, a najpóźniej jutro rano. Ręczę za skutek.
 — Lecz kogóż posłać?...
 — Czy potrzebny ci Courtauvaux?
 — Wcale nie.
 — Pozwól mi go więc posłać za baronem z poleceniami.