Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/76

ROZDZIAŁ VII.

 Nanona już się teraz nie obawiała, śmiałość Franczynety dodała jej odwagi, wielką nawet miała chęć porozmawiać z oberżystą.
 W tej chwili wszedł on właśnie do pokoju, zakasawszy fartuch za pas i trzymając czapkę w ręku.
 — Wczoraj zatrzymał się u ciebie młody szlachcic, baron de Canolles, nieprawdaż? — spytała Nanona.
 — Gdzie on jest? — dodał książę.
 Biscarros zaczął być niespokojnym, gdyż sześć luidorów dane mu przez Strzelca, kazały się domyślać, że ma do czynienia ze znakomitą osobą. Z początku więc odpowiadał z pomieszaniem.
 — Odjechał, panie.
 — Odjechał — powtórzył książę — czy istotnie odjechał?...
 — Istotnie.
 — A — gdzież? — zapytała Nanona.
 — Tego powiedzieć nie mogę, gdyż doprawdy sam nie wiem.
 — Lecz może wiesz przynajmniej którą drogą pojechał?
 — Paryską.
 — O której wyjechał godzinie?... — zapytał książę.
 — Około północy.
 — I nic ci — nie powiedział?... — bojaźliwie zapytała Nanona.
 — Nic, tylko zostawił list, który kazał oddać pannie Franczynecie.
 — A dlaczegożeś łotrze nie oddał listu?... — rzekł książę. — Czy to tak szanujesz rozkazy szlachcica.
 — Już go oddałem pannie...
 — Franczyneto! — zawołał książę.