Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/53

list; cztery tylko wiersze składały go; Nanona przebiegła je jednym rzutem oka i z niewypowiedzianą radością poznała, że list ten niezupełnie ją pognębiał.
 — Czytaj na głos — rzekł kisążę — bo już zapomniałem treści jego.
 Nanona odzyskała uśmiech, którym napróżno od kilku chwil chciała twarz swą ubarwić, i posłuszna wezwaniu księcia, przeczytała:
 „Wieczorem o ósmej godzinie. Czy będziesz wolnym? Ja nią jestem. Bądź więc akuratnym, kochany baronie, i, nie obawiaj się o naszą tajemnicę“.
 — Jakże! czy to nie jest dość jasne!... — zawołał książę, blady z wściekłości.
 — To mnie zbawi — pomyślała Nanona.
 — Aha!... — mówił dalej książę — między wami jest jakaś tajemnica!
 Nanona pojęła, że jedna chwila wahania może ją zgubić.
 Zresztą, zdołała już obmyśleć plan obrony.
 — Tak, prawda — powiedziała, bacznie spoglądając ma księcia — mam tajemnicę z tym szlachcicem.
 — Sama się więc przyznajesz!... — wrzasnął książę d‘Epernon.
 — Muszę to uczynić, bo czyż można ukryć co przed tobą?
 — Oho!... — krzyknął książę.
 — Tak, czekałam na barona de Canolles — spokojnie powiedziała Nanona.
 — Czekałaś ma niego?
 — Czekałam!
 — I śmiesz jeszcze do tego się przyznawać?
 — Śmiem! A teraz, czy wiesz kto jest baron de Canolles?
 — Bezczelny zuchwalec, którego ukarzę srogo za pierwszym spotkaniem.
 — O! nie jest to uczciwy i mężny szlachcic, któremu i nadal nie odmówisz swych względów.
 — O! przysięgam na Boga! nic z tego nie będzie!
 — Nie przysięgaj, Mości książę, a przynajmniej dopóty, dopóki mnie nie wysłuchasz — odrzekła Nanona z uśmiechem.
 — Mów więc, tylko prędko...