Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/49

za rękę, odepchnęła na bok i rzuciwszy na nią to szybkie spojrzenie, które u kobiet na uczynku schwytanych tak dobrze myśl dopełnia, rzekła:
 — Czekałam na księcia d‘Epemon, a nie na barona de Canolles. Dawaj do stołu.
 Następnie sama odsunęła rygle i rzucając się na szyję rycerza z białem piórem, przybierającego groźną postawę zawołała:
 — A!... a więc sen mnie nie omylił. Chodź książę, wszystko już gotowe: będziemy wieczerzać.
 D‘Epernon osłupiał, ale że pieszczoty pięknej kobiety zawsze są miłe, nie odrzucił więc pocałunków Nanony.
 Lecz przypomniawszy sobie w tej chwili, iż posiada w swych rękach oczywiste dowody oskarżające Nanonę, zlekka ją odsuwając, rzekł:
 — Chwilkę, panno, przed kolacją musimy się porozumieć.
 I dawszy ręką znak swoim służalcom, którzy z uszanowaniem oddalili się o kilkadziesiąt kroków, wszedł do domu ciężkim, wymierzonym krokiem.
 — Co ci jest, kochany książę?... — spytała Nanona z wesołością tak dobrze udaną, że możnaby ją wziąć za naturalną — czyś czasem nie zapomniał czego, będąc tu ostatnim razem, bo z taką bacznością spoglądasz po wszystkich kątach.
 — Tak — odpowiedział kisążę — zapomniałem ci powiedzieć, że nie jestem głupcem, nie Żerontem, jakich wystawia wswoich komedjach Cyrano de Bergerac. Zapomniawszy ci o tem powiedzieć, powracam, by tego dowieść.
 — Nie rozumiem cię, Mości książę — odrzekła Nanona jaknajspokojniej. — Błagam cię, wytłumacz mi to wszystko.
 Spojrzenie księcia zawisło na dwóch krzesłach; z dwóch krzeseł przeszło na dwa nakrycia, z nakryć na dwie poduszki. Tu, spojrzenie jego nieco dłużej się zatrzymało.
 Książę poczerwieniał z gniewu.
 Nanona, powiedziawszy to, oczekiwała skutku z uśmiechem, odkrywającym jej ząbki, białe jak perły. Lecz uśmiech ten był raczej do dreszczu podobnym, a te tak białe ząbki niezawodnieby zgrzytały, gdyby od strachu nie były się zacisnęły.
 Książę zwrócił na nią zagniewane spojrzenie.