Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/33

 — Lecz ja tam tylko chwilę zabawię, i natychmiast wyjdę.
 — Skoro pan wejdziesz... już nie wyjdziesz więcej.
 — Doprawdy, pan jesteś czarnoksiężnikiem.
 — Porwą pana, i może w jej oczach zamordują.
 — Ba!... — odrzekł Canolles — przecież ma szafy, szafy.
 — O!... — mruknął wicehrabia.
 To O! było powiedziane tak wymownie, mieściło w sobie tyle skrytych wyrzutów, tyle dziewiczej wstydliwości, tyle słodkiej delikatności, że Canolles natychmiast się zatrzymał i pomimo ciemności, zwrócił swe przenikliwe spojrzenie na młodzieńca, opartego o okno.
 Wicehrabia uczuł cały ciężar tego spojrzenia i rzekł wesoło:
 — Zresztą, masz słuszność, baronie, idź tam, lecz schowaj się dobrze, by cię nie schwytano.
 — Nie, to pan masz słuszność — powiedział Canolles — lecz jakżeż ją uprzedzić?
 — Listem....
 — A kto go zaniesie?
 — Zdaje mi się, że za panem przyjechał służący; użyj go więc, bo w podobnych okolicznościach kiedy on naraża tylko swój grzbiet, pan mógłbyś to przypłacić życiem.
 — W istocie tracę głowę — rzekł Canolles — Castorin sprawi się doskonale, tem lepiej, bo mam hultaja w podejrzeniu, że nawiązał w tym domu mały romans.
 — Widzisz pan więc, że to wszystko da się załatwić — powiedział wicehrabia.
 — I jak tak sądzę; czy pan masz atrament, papier i pióro?... — spytał baron.
 — Nie mam — odrzekł wicehrabia — lecz wszystko można znaleźć na dole.
 — Wybacz mi pan — powiedział Canolles — lecz sam nie wiem, co mi się dziś stało: głupstwo za głupstwem popełniam. Ale to nic nie szkodzi, dziękuję ci wicehrabio za twe dobre rady, które natychmiast przyprowadzę ido skutku.
 I Cannoles, nie spuszczając oczu z młodzieńca, na którego od kilku chwil ze szczególną spoglądał uwagą, opuścił pokój i zeszedł ze schodów tymczasem wicehrabia, niespokojny i prawie pomieszany, mówił do siebie: