Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/32

obudzało to nazwisko, wsławione we wszystkich prawie ówczesnych przygodach miłosnych.
 — Czy pan mnie znasz?... — rzekł Canolles.
 — Tylko z głośnej sławy — odpowiedział wicehrabia.
 — I z niesławy, nieprawdaż?... Lecz cóż robić, każdy idzie za swą naturą. Ja lubię życie burzliwe.
 — Pan jesteś zupełnie wolnym i możesz żyć, jak ci się podoba — odpowiedział wicehrabia. Lecz jednak pozwól pan sobie uczynić jedną uwagę.
 — Jaką?
 — Oto teraz kobieta z przyczyny pańskiej zostanie skompromitowaną, a książę zemści się na niej za niepomyślność swej wyprawy.
 — Do djabła... Tak pan sądzisz?
 — Ma się rozumieć. I chociaż panna de Lartigues jest... płochą... jednakowoż jest kobietą, a nadto, skompromitowaną przez pana, pańskim więc teraz obowiązkiem jest czuwać nad jej bezpieczeństwem.
 — Na honor, masz słuszność, mój młody Nestorze; pańska rozmowa tak mnie zajęła, żem zapomniał o obowiązkach szlachcica. Zdradzono nas i książę niezawodnie wie o wszystkiem. Gdyby tylko można było uprzedzić Nanonę... ona jest tak zręczną... że pewnie wybłagałaby u księcia przebaczenie dla mnie. No, młodzieńcze, czy znasz wojnę?
 — Jeszcze inie — odrzekł wicehrabia z uśmiechem — lecz sądzę, że się jej nauczę tam, dokąd jadę.
 — Dobrze! otóż jej pierwsza lekcja. Wiesz zapewne wicehrabio, że tam, gdzie siła jest bezużyteczną, trzeba użyć wybiegu. Pomóż mi więc wykonać takowy.
 — Jestem gotów. Lecz jakim sposobem? powiedz pan.
 — Oberża ma dwa wyjścia.
 — O tem nie wiem.
 — Ja wiem jednak; jedno z nich prowadzi na wielki gościniec, a drugie ma pole. Wyjdę do domku Nanony, w którym także są drzwi tylne.
 — Dobrze! — a jeśli pana pochwycą w tym domku?... — zawołał wicehrabia. Jak widzę, doskonały z pana taktyk.
 — Co pochwycą?... — powtórzył Canolles.
 — Bezwątpienia. Książę, znudzony czekaniem, wejdzie do domu.