Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/100

 — Oddaj mu oto tę depeszę i przekonaj się, czy po jej odebraniu uda się natychmiast do Paryża.
 — Czy już wszystko?
 — Wszystko.
 — Czy on ma wiedzieć, kto ja jestem?...
 — Przeciwnie, potrzeba ażeby tego nie wiedział.
 — A!... Nanono!... czy wstydzisz się swego brata?...
 Nanona nie odpowiedziała, głębokiej oddając się zadumie.
 Po chwili rzekła:
 — Lecz jakim sposobem przekonam się, że wiernie spełnisz moje polecenie? Gdyby choć cokolwiek było dla ciebie świętego, zażądałabym przysięgi.
 — Zrób lepiej...
 — Co takiego?
 — Po spełnieniu tego polecenia, dasz mi sto pistoli.
 Nanona wzruszyła ramionami.
 — Zgadzam się wreszcie... — odpowiedziała.
 — Pamiętaj — rzekł Cauvignac. — Nie wymagam od ciebie przysięgi i wierzę twemu słowu. A więc oddasz sto pistoli temu, który ci wręczy kwit barona de Canolles, ma się rozumieć, za moją wiedzą.
 — Dobrze; lecz mówisz o trzeciej osobie jakbyś nie miał zamiaru sam powrócić?...
 — Któż może wiedzieć?... Ważna sprawa wzywa mię w okolice Paryża.
 Nanona nie mogła ukryć oznaki mimowolnej radości.
 — A!... to wcale niegrzecznie — rzekł Cauvignac ze śmiechem. — Lecz mniejsza o to, kochana siostro, rozstajemy się jak przyjaciele.
 — Tak, tak; lecz wyjeżdżaj czemprędzej.
 — Zaraz, zaraz. Pozwól mi tylko wypić strzemiennego.
 Cauvignac wylał do szklanki resztę szambertynu z butelki, ukłonił się siostrze z uszanowaniem, wskoczył na konia, i za chwilę zniknął w tumanie kurzu.