Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/307

 — Ach! mój Boże! — zawołali jednocześnie jedno prawie tak samo drżące, jak drugie.
 — Czy panienka słyszy? — spytała Rozyna.
 — Słyszę.
 — Wołają mnie.
 — Mój Boże! — rzekła Marya, gotowa do ucieczki — czyżby się domyślano, że jesteśmy tutaj?
 — A. choćby się domyślono, choćby nawet wiedziano — odparła Rozyna — cóżby w tem było takiego złego.
 — Zapewne... ale...
 — Posłuchajmy... — rzekła Rozyna.
 Nastąpiła chwila ciszy; głos kucharki oddalił się.
 — Słyszy panienka, teraz woła w ogrodzie.
 I Rozyna zabierała się do odejścia.
 — A to co! nie pójdziesz — zawołała Marya — nie zostawisz mnie tutaj samej, mam nadzieję!
 — Ależ — odparła naiwnie Rozyna — zdaje mi się, że pani nie jest sama, skoro pani jest z panem Michałem.
 — Tak; ale jak ja wrócę... — wyszeptała Marya.
 — Co? — spytała Rozyna ze zdumieniem — może panienka przypadkiem stchórzyła? panienka, taka zawsze odważna, panienka, która biega po lesie w nocy tak samo, jak we dnie? Ależ ja panienki nie poznaję!
 — Mniejsza o to! zostań, Rozyno.
 — Przecież ja tu panience nic nie pomagam, więc mogę sobie iść.
 — Tak, zapewne, Rozyno; to też nie dlatego...
 — No to po co?
 — Chciałam ci powiedzieć...
 — Co?
 — Ale... ale przecież ten nieszczęśliwy chłopiec nie może spędzić nocy tutaj.
 — A więc gdzie ją spędzi?