Strona:PL Dumas - Wilczyce T1-4.djvu/219

 — Kto idzie? odpowiedziano z przeciwległej strony rzeki.
 — Souday! — odparł generał.
 — W takim razie mam być waszym przewodnikiem.
 — Czy jesteśmy przy brodzie Boulogne? — spytał generał.
 — Tak.
 — Dlaczego poziom wody taki wysoki? — spytał generał.
 — Z powodu ostatnich deszczów nastąpił wielki przybór.
 — Czy, pomimo togo przyboru, przejście jest możliwe?
 — Co prawda, nie widziałem nigdy, żeby rzeka tak wezbrała; myślę więc, że byłoby rozważniej...
 Głos przewodnika urwał się nagle i skonał w głuchym jęku.
 Poczem dobiegł odgłos walki, takiej, jak gdyby pod stopami kilku ludzi staczały się kamienie.
 — Do kroćset! — krzyknął generał — mordują naszego przewodnika!
 Rozpaczliwy krzyk trwogi i bólu odpowiedział na te słowa generała i potwierdził je.
 — Grenadyer konny za każdego strzelca! — krzyknął generał — kapitan za mną! dwaj porucznicy tutaj, z resztą żołnierzy więzień i trzej strzelcy!
 W jednej chwili każdy z siedemnastu strzelców miał za sobą grenadyera. Osiemdziesięciu grenadyerów i dwaj porucznicy, więzień i trzej strzelcy, a między nimi Tinguy, pozostali na prawym brzegu Boulogne. Rozkaz został wykonany z szybkością myśli, poczem generał wraz z siedemnastu strzelcami i tyluż grenadyerami, wszedł do łożyska rzeki.