Strona:PL Dumas - W pałacu carów.djvu/48

 — Pan to mówi całkiem poważnie?
 — Najzupełniej.
 — W takim razie muszę się wytłomaczyć wobec pana.
 — To znaczy?
 — Kochany rodaku, uważam, że pomiędzy nami może istnieć tylko czysto przyjacielski stosunek
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że ja już mam kochanka. A pan, choćby z przykładu mej siostry, mogłeś się już przekonać, że my mocno bronimy przedmiotu swego przywiązania.
 — O, ja nieszczęsny!
 — Ależ nie, pan wcale nie jesteś nieszczęnym! Gdybym dała możność rozwinięcia się i wzmocnienia pańskiemu uczuciu miłości, nic nie zrobiwszy, by je zahamować — wtedy byłbyś pan rzeczywiście nieszczęśliwym, ale teraz, chwała Bogu, — (tu uśmiechnęła się pięknie), — niema jeszcze nic straconego i pańska „choroba” nie zdołała bardziej rozwinąć się.
 — Nie mówmy już więcej o tem!
 — Przeciwnie, właśnie musimy mówić o tem, ponieważ pan zetknie się w mym domu z tym człowiekiem, którego kocham, a pozatem chcę, by pan wiedział, że bardzo go pokochałam.
 — Dziękuję pani za dowód zaufania.
 — Czuję się pan teraz dotkniętym do żywego,— rzekła, — ale nie ma pan racji. Podaj mi pan rękę, jak dobry przyjaciel.
 Uścisnąłem rękę Luizy i, aby pokazać jej, że zupełnie godzę się z jej decyzją, oświadczyłem:
 — Postępuje pani zupełnie lojalnie. Przyjacielem pani jest, napewno, jakiś książę?
 — O, nie — uśmiechnęła się, — nie jestem taka wymagająca: jest tylko hrabią.