Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/776

 — Jaki to statek? — spytała milady, gdy się zbliżono do okrętu.
 — Wynająłem go dla ciebie.
 — Dokądże on mię zawiezie?
 — Dokąd zechcesz, bylebyś kazała wysadzić mię na ląd w Portsmouth.
 — W jakimże celu udajesz się do Portsmouth? — zapytała.
 — Aby wypełnić rozkazy lorda Wintera — odrzekł Felton ze smutnym uśmiechem.
 — Jakie rozkazy?
 — Czyż nie domyślasz się?
 — Nie. Wytłómacz mi to, proszę.
 — Nie ufał mi, więc postanowił sam cię dopilnować; mnie natomiast polecił udać się do Buckinghama po podpis na rozporządzeniu twej deportacyi.
 — Ale, jeżeli ci nie ufał, dlaczego powierzył ci to zadanie?
 — Był pewny, że nie wiem, co wiozę.
 — To prawdopodobne. Więc okręt ten wysadzi cię w Portsmouth?
 — Tak. I nie mogę tracić czasu, gdyż dzisiaj jest już 23-ci, a jutro Buckingham na czele floty odpływa z Anglii.
 — Jutro? i dokądże to?
 — Pod Rochellę.
 — On nie powinien odpłynąć! — zawołała z mocą milady, zapominając o zwykłej przezorności.
 — Bądź spokojna! — odparł Felton; — nie odpłynie...
 Na te słowa milady aż drgnęła z radości. Otwarły się przed nią najtajniejsze głębie młodzieńczego serca, i wyczytała w nich... śmierć Buckinghama.
 — Feltonie! — rzekła, — jesteś wielki, jak Juda Machabeusz!... I gdybyś musiał umrzeć, umrę wraz z tobą. Oto, co ci z rozkoszą oświadczam!
 — Cicho! — odezwał się Felton. — Jesteśmy u celu.
 Istotnie barka przybiła w tej chwili do statku.
 Felton wszedł pierwszy na drabinę i podał rękę milady, którą podtrzymywali marynarze, albowiem morze było jeszcze bardzo wzburzone.