Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/431

składał się z mięsiwa, doskonale przyrządzonego, wyborowych win i pysznych owoców.
 — Na Boga, panowie! — zawołał, zrywając się od stołu, — przybywacie w samą porę; właśnie jestem przy zupie. Zapraszam was na obiad.
 — Ho, ho! — zauważył d’Artagnan, — tych flaszek nie łowił chyba Mousqueton za pomocą lassa... Przytem cielęcina szpikowana i polędwica wołowa...
 — Odżywiam się — rzekł Portos, — odżywiam się. Nic tak nie osłabia człowieka, jak zwichnięcia. Czy zwichnąłeś sobie kiedy, Atosie, jaki członek?
 — Nigdy; natomiast przypominam sobie, że podczas naszej utarczki na ulicy Férou dostałem taki cios szpadą, że przez piętnaście czy osiemnaście dni doznawałem takiego samego bólu.
 — Ale obiad ten nie był chyba przygotowany dla ciebie, kochany Portosie? — pytał Aramis.
 — Nie — odpowiedział Portos. — Oczekiwałem na kilku panów z sąsiedztwa, którzy jednak zawiadomili mię, że nie przybędą. Wy zajmiecie ich miejsce, a na zamianie tej nic nie stracę. Hej! Mousqueton! podaj krzesła i przynieś drugie tyle flaszek.
 — Czy wiecie, co my tu jemy? — zagadnął Atos po upływie dziesięciu minut.
 — Do licha! — odparł d’Artagnan, — ja mam cielęcinę, nadziewaną karczochami.
 — A ja comber z jagnięcia — rzekł Portos.
 — Ja zaś potrawę z drobiu — rzekł Aramis.
 — Mylicie się, panowie, wszyscy — odpowiedział z powagą Atos; — jecie koninę.
 — Co mówisz? — zawołał d’Artagnan.
 — Koninę!? — mruknął Aramis, krzywiąc się z niesmakiem.
 Portos milczał.
 — Tak jest, koninę. Nieprawdaż, Portosie, że to konina? A może z uprzężą?
 — Nie, panowie; uprząż zachowałem — odparł Portos.
 — Na honor! wszyscyśmy siebie wzajemnie warci — oświadczył Aramis; — możnaby powiedzieć, żeśmy się związali słowem...