Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/267

 — Nie sądzę. Jak pan sam widzisz, okiennice są zamknięte; nie znać też, aby światło przebłyskiwało przez szpary.
 — To nic; należałoby się upewnić.
 — W jaki sposób?
 — Zapukać do jego drzwi.
 — Zapytam jego służącego.
 — Idź pan.
 Bonacieux wszedł do mieszkania, minął drzwi, któremi umknęli tamci oboje, wszedł po schodach, wiodących do mieszkania d’Artagnana, i zapukał.
 Nikt nie odpowiedział. Portos bowiem wypożyczył sobie na wieczór Plancheta, chcąc wystąpić z większą wspaniałością; d’Artagnan zaś nie myślał dawać znaku życia.
 W chwili, gdy Bonacieux zastukał palcem we drzwi, obojgu młodym ludziom serce omal nie rozsadziło piersi.
 — Niema nikogo — rzekł Bonacieux.
 — Mniejsza o to. Bądź co bądź, wejdziemy do wnętrza; będziemy tam pewniejsi, aniżeli tutaj, na progu domu.
 — Ach, mój Boże! — szepnęła pani Bonacieux, — nie będziemy już nic słyszeli.
 — Przeciwnie — odpowiedział d’Artagnan, — usłyszymy wszystko jeszcze lepiej.
 D’Artagnan podniósł trzy czy cztery deski posadzki, dzięki czemu pokój jego stał się niejako drugiem uchem Dyonizosa, rozpostarł dywan na podłodze, ukląkł i dał znak pani Bonacieux, aby, tak samo jak on, pochyliła się nad otworem.
 — Czy jesteś pan przekonany, że niema w domu nikogo? — pytał nieznajomy.
 — Ręczę za to — odparł Bonacieux.
 — I sądzisz pan, że twoja żona...
 — Powróciła do Luwru.
 — Nie rozmawiając z nikim, oprócz pana?
 — Jestem tego pewny.
 — To rzecz niezmiernie ważna! Czy pan rozumiesz?
 — Tak jest; nowina, jaką usłyszałeś pan odemnie, ma swe znaczenie...
 — Bardzo duże, mój drogi Bonacieux; nie ukrywam tego bynajmniej.