Strona:PL Dumas - Trzej muszkieterowie (tłum. Sierosławski).djvu/263

Czyż mogą powierzyć panu tę tajemnicę? Jesteś pan niemal dzieckiem jeszcze!
 — Jak się zdaje, pragnęłabyś pani, aby ktoś za mną poręczył.
 — Przyznaję, że upewniłoby mnie to bardzo.
 — Czy znasz pani Atosa?
 — Nie.
 — A Portosa?
 — Nie.
 — I Aramisa?
 — Nie. Któż są ci panowie?
 — Są to muszkieterowie królewscy, A czy znasz pani ich kapitana, pana de Tréville?
 — O! tak; tego znam, nie osobiście wprawdzie, ale słyszałam kilkakrotnie, jak mówiono o nim królowej, jako o dzielnym i zacnym szlachcicu.
 — I nie obawiasz się pani, aby on zdradził kardynałowi twe tajemnice, nieprawdaż?
 — O, nie; nie mam najmniejszej obawy.
 — A zatem wyjaw mu pani tę tajemnicę i zapytaj go, czy można mi ją powierzyć, jakkolwiek byłaby ważna, cenna i straszna.
 — Ale tajemnica ta nie jest moją, i wyjawić mu jej nie mogę.
 — A jednak zamierzałaś ją pani powierzyć panu Bonacieux — odparł d’Artagnan, urażony.
 — Tak, jak się powierza list dziupli w drzewie, jak się go ukrywa pod skrzydłem gołębia lub w obroży psa.
 — Wiesz pani przecież, że cię kocham.
 — Tak pan twierdzisz?
 — Jestem człowiekiem, oddanym kobiecie, którą kocham.
 — W to wierzę.
 — Jestem odważny.
 — Och! tego jestem pewna.
 — A zatem niech mię pani wystawi na próbę.
 Pani Bonacieux spojrzała na młodego człowieka, powstrzymywana jeszcze tylko resztkami wątpliwości. Ale w oczach jego błyszczał taki zapał, głos jego miał tak przekonywającą siłę, że nabrała odwagi, by mu zaufać.