Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/99

 — Ludwik de Montrevel — rzekł.
 I otworzył ramiona.
 Tym razem młody porucznik rzucił mu się w objęcia bez żadnych trudności.
 — To dobrze — rzekł Bonaparte — przez tydzień pełnić będziesz służbę twojego nowego stopnia, żeby się przyzwyczajono widzieć na tobie epolety kapitańskie, a potem zastąpisz mego biednego Muirona, jako adjutant. Idź teraz!
 — Jeszcze raz — rzekł młodzieniec z takim ruchem, jakgdyby chciał otworzyć ramiona.
 — Na honor! tak! — zawołał Bonaparte z radością.
 I, zatrzymując go przy sobie po powtórnem uściśnieniu:
 — Słuchaj, to ty poczęstowałeś szpadą Valence’a? — zapytał.
 — Trudno, generale — odparł świeży kapitan i przyszły adjutant — byłeś przy tem, jak mu to przyrzekłem: żołnierz ma tylko swoje słowo.
 W tydzień później kapitan Montrevel sprawował służbę oficera ordynansowego przy głównodowodzącym, który zamienił jego imię Ludwik, niedobrze brzmiące w owej epoce, na pseudonim Roland.
 I młodzieniec, zostając bratankiem Karola Wielkiego, pocieszył się, że nie pochodzi już od świętego Ludwika.
 Roland — nikt nie odważyłby się nazywać odtąd kapitana Montrevela Ludwikiem, z chwilą, gdy Bonanaparte ochrzcił go Rolandem — Roland odbył wraz z generałem głównodowodzącym wyprawę włoską i powrócił z nim do Paryża, po zawarciu pokoju w Campo-Formio.
 Skoro wyprawa do Egiptu została postanowiona, Ro-