Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/87

 — Mam wielką ochotę — rzekł sir John.
 — Zobaczy pan, moja matka jest idealnie dobra a nadto bardzo dystyngowana. Moja siostra miała lat szesnaście, gdy wyjeżdżałem, teraz ma zatem osiemnaście; była ładna, powinna być piękna. A mój brat, Edward, bardzo miły chłopiec dwunastoletni, będzie panu płatał figle i mówił z panem po angielsku. Po dwóch tygodniach pojedziemy do Paryża.
 — Ja z Paryża wracam — odrzekł Anglik.
 — Zaraz. Chciał pan jechać do Egiptu, żeby zobaczyć generała Bonapartego; stąd do Paryża nie jest przecież tak daleko, jak stąd do Kairu; przedstawię pana generałowi; a niech pan będzie spokojny, gdy ja pana przedstawię, będzie pan dobrze przyjęty. Wszak pan mówił przed chwilą o Szekspirze?
 — Tak, mówię o nim zawsze.
 — Dowodzi to, że pan lubi komedye, dramaty.
 — Lubię bardzo, prawda.
 — Otóż generał Bonaparte zamierza wystawić dramat według swojej modły, który będzie bardzo zajmujący, ręczę panu.
 — A zatem — rzekł sir John, wahając się jeszcze — mogę, nie będąc niedyskretnym, przyjąć pańską propozycyę?
 — Ależ naturalnie i sprawi pan przyjemność wszystkim, zwłaszcza zaś mnie.
 — Przyjmuję tedy.
 — Brawo! kiedy zatem chce pan wyjechać?
 — Skoro tylko panu będzie dogodnie. Moja kolasa była zaprzężona, gdy pan rzucił ten nieszczęśliwy talerz w głowę de Barjolsowi; ale, ponieważ, gdyby nie ten talerz, nie byłbym pana nigdy poznał, przeto