Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/62

 — Przeczytał pan?
 — Tak, przeczytałem; no, i co?...
 — Ooo! no, i co?... Mój ojciec, lord Tanlay, oddał usługi panu Barrasowi, dlatego to pan Barras pozwala, żebym wędrował po Francyi, i jestem bardzo zadowolony, że mogę po Francyi wędrować; bawię się doskonale.
 — Tak, pamiętam; raczył pan powiedzieć nam to już przy stole.
 — Powiedziałem, prawda; powiedziałem także, iż bardzo lubię Francuzów.
 Roland skłonił się.
 — A zwłaszcza generała Bonapartego — ciągnął dalej sir John.
 — Pan lubi bardzo generała Bonapartego?
 — Podziwiam go; to wielki, bardzo wielki człowiek.
 — Dalibóg, żałuję, sir Johnie, że on nie słyszy tych słów, przez Anglika wypowiedzianych.
 — Ooo! nie powiedziałbym tego w jego obecności.
 — Dlaczego?
 — Nie chciałbym, żeby przypuszczał, że mówię to, by mu się przypodobać. Mówię to, bo takie jest moje mniemanie.
 — Nie wątpię o tem, milordzie — rzekł Roland, który nie rozumiał, dokąd Anglik zmierza, a dowiedziawszy się z paszportu, co chciał wiedzieć, zachowywał się powściągliwie.
 — A gdy zobaczyłem — ciągnął dalej Anglik z niezamąconą flegmą — że pan staje w obronie generała Bonapartego, sprawiło mi to przyjemność.
 — Istotnie?
 — Wielką przyjemność — zapewnił Anglik, potwierdzając słowa skinieniem głowy.
 — Tem lepiej.