Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/564

 Czworobok sformował się; każdy żołnierz jakby wrósł w ziemię.
 Generał Elsnitz, zamiast ominąć tych 900 ludzi i iść na pomoc generałom Mélas’owi i Kaim’owi, uderzył na ten czworobok.
 I zrobił błąd, który uratował armię francuską.
 Tych 900 stało murem, jak tego chciał Bonaparte; armaty, strzały karabinowe, bagnety — nic słowem nie mogło obalić ich.
 Bonaparte patrzał na nich z podziwem.
 Odwróciwszy wzrok w stronę drogi od Novi, dojrzał pierwsze bagnety dywizyi Desaix’a.
 Stojąc na najwyższym punkcie placu boju, widział on to, czego dojrzeć nie mógł nieprzyjaciel.
 Skinął na grupę oficerów, stojących opodal i czekających na rozkazy.
 Bonaparte pokazał jednemu z nich las bagnetów, błyszczących w słońcu.
 — Galopem do tych bagnetów! — rzekł. — Niech pośpieszają Desaix’owi powiedzieć, że jestem tu i że czekam na niego.
 Oficer pomknął galopem.
 Bonaparte znowu patrzał na pole bitwy.
 Odwrót Francuzów trwał dalej, ale generał Elsnitz stał w miejscu, powstrzymany przez Rolanda i jego 900 żołnierzy.
 Cworobok ten gęsto ział ogniem.
 Bonaparte zwrócił się do pozostałych oficerów:
 — Jeden w centrum! dwaj inni na skrzydła! Wszędzie mówić o nadejściu rezerw i zapowiedzieć przejście do ofensywy.
 Oficerowie rozbiegli się we wskazanych kierunkach.