Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/563

 Wtem, jak się zdawało, wyrwał się z zamyślenia; wśród przerażającego huku strzelb i armat usłyszał tentent konia. Podniósł głowę. Od strony Novi nadbiegał jeździec co koń wyskoczy.
 Gdy jeździec był już o pięć kroków, Bonaparte wykrzyknął:
 — Roland!
 Ten zaś ze swej strony krzyczał:
 — Desaix! Desaix! Desaix!
 Bonaparte roztworzył ramiona i Roland rzucił się na szyję pierwszemu konsulowi.
 — Więc Desaix?... — zapytał pierwszy konsul.
 — Jest o milę zaledwie.
 — Chodźmy — rzekł Bonaparte — może zdąży jeszcze na czas.
 — Jakto na czas?
 — Patrzaj.
 Roland z jednego rzutu oka na pole bitwy zrozumiał położenie.
 Pierwsza kolumna austryacka szła na Castel-Ceriolo, zachodziła prawe skrzydło francuskie.
 Groziło to klęską.
 Desaix przychodził za późno.
 — Weź dwa moje ostatnie pułki grenadyerów — rzekł Bonaparte — połącz się z gwardyą konsulów i z nią idź na prawe skrzydło... Rozumiesz? Rolandzie, powstrzymaj te kolumny.
 Roland skoczył na koń i wykonał wkrótce rozkaz.
 Dojechawszy na jakie 50 kroków od generała Elsnitza, zakomenderował:
 — W czworobok! Patrzy na nas pierwszy konsul.