Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/513

 — To nie może być istotną przyczyną.
 — Ale co? Cóż mówi?
 — Że twoja siostra jest o wiele mniej zamożna, niż przypuszczał.
 Roland wybuchnął śmiechem nerwowym, znamionującym silne wzburzenie.
 — O tem przecież — odezwał się — uprzedziłem go z góry.
 — O czem?
 — Że siostra moja nie ma ani grosza.
 — Cóż ci odpowiedział?
 — Że ma majątku dość dla dwojga.
 — A widzisz, że ten powód nie jest motywem dostatecznym odmowy.
 — Czy sądzisz, generale, że twój adjutant może przyjąć obelgę w osobie swej siostry i nie zażądać wytłómaczenia?
 — W tego rodzaju sprawach, kochany Rolandzie, osoba, czująca się obrażoną, sama zaważyła na szali.
 — Generale, za ile dni nastąpić może bitwa decydująca?
 Bonaparte liczył.
 — Nie wcześniej, jak za dwa albo trzy tygodnie — odpowiedział.
 — Więc proszę cię, generale, o urlop dwutygodniowy.
 — Z warunkiem.
 — Jakim?
 — Że pojedziesz przez Bourg i wybadasz siostrę, aby dowiedzieć się, która właściwie strona zerwała.
 — Miałem właśnie ten zamiar.