Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/512

 Bonaparte nic nie odpowiedział, a skończywszy czytanie, schował list do bocznej kieszeni. Potem zwrócił się do Bourrienne’a:
 — Wracamy. Pewnie wyślę kuryera. Idź, czekaj na mnie i przygotuj pióro.
 Bourrienne ukłonił się i powrócił do miasta.
 Bonaparte zbliżył się do Rolanda i, kładąc mu ręce na ramionach, rzekł:
 — Nie mam szczęścia do małżeństw, które sobie ułożę.
 — Jakto? — zapytał Roland.
 — Małżeństwo twej siostry nie dochodzi do skutku.
 — Czy odmówiła?
 — Nie, nie ona.
 — Co? nie ona! Czy może lord Tanlay?
 — Tak.
 — Odmówił po tem, gdy prosił o rękę mej siostry mnie, matkę, ciebie, generale, i wreszcie ją samą?
 — Nie unoś się tylko, lecz zrozum, że jest w tem jakaś tajemnica.
 — Tajemnicy nie widzę, widzę tylko zniewagę.
 — Ach tak! rozumiem teraz, dlaczego ani matka, ani siostra nie chciały o tem pisać do ciebie. Ale Józefina sądziła, że sprawa jest ważna i że musisz o niej wiedzieć. Donosi mi więc o tem, z prośbą o zakomunikowanie tobie, jeśli uznam za właściwe. Widzisz, że się nie wahałem.
 — Dziękuję szczerze, generale... Czy lord Tanlay podaje jakie powody swego kroku?
 — Podaje powód, który powodem jednak nie jest.
 — Jaki?