Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/491

rękę miał uciekać zagranicę. I sprawili sobie ucztę po>żegnalną, bo nie wiedzieli, gdzie i czy wogóle spotkają się, skoro raz przekroczą granicę Francyi.
 Wtem odgłos strzału doszedł do ich uszu.
 Każdy zerwał się, jakby wstrząśnięty iskrą elektryczną.
 Rozległ się drugi strzał.
 Potem z głębi korytarzy rozległ się głos:
 — Do broni!...
 Na krzyk ten, wszyscy chwycili za broń.
 Wśród głębokiej ciszy słychać było szybko zbliżające się kroki; wkrótce potem w świetle pochodni zjawił się jakiś człowiek.
 — Do broni! — zawołał. — Atakują nas!
 Broń jego jeszcze dymiła. On to, stojąc na straży, dał owe dwa strzały na znak ostrzeżenia.
 — Gdzie Morgan? — odezwało się dwadzieścia głosów.
 — Nieobecny! — odparł Montbar. — Więc ja dowodzę! Zgasić ognie i cofać się do kościoła. Bitwa teraz jest bezcelowa. Niema po co przelewać krew.
 Usłuchano szybko rozkazu. Montbar, który znał labirynty podziemia, poprowadził ich w głąb komieniołomu.
 Wtem zdało mu się, że słyszy o pięćdziesiąt kroków cichą komendę a następnie szczęk nabijanej broni.
 Wyciągnął rękę i szeptem zakomenderował: „Stój!“
 W tej-że chwili wyraźnie usłyszeli komendę: „Pal“. Zaledwie padła komenda, w podziemiu błysnął ogień i rozległ się huk wystrzałów.
 — „Ognia!“ — zakomenderował Montbar.
 Siedem czy osiem strzelb odezwało się.
 I znowu na chwilę błysk oświetlił ciemności.