Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/433

 — Co, jak?
 — Butelka pusta.
 — Ta — tak, ale nie tamta.
 I Montbar wziął z kominka nową butelkę, już odkorkowaną.
 — Ho, ho! — zawołał Antoni z rozjaśnioną twarzą.
 — Wszystko w porządku? — zapytał Montbar.
 — No, tak — odparł Antoni, podsuwając szklankę.
 Montbar napełnił ją znowu.
 — Otóż mówiłem — zauważył Antoni, patrząc pod światło na płyn rubinowy — że piliśmy za zdrowie pięknej Józefiny.
 — Tak — odparł Montbar.
 — Ale — ciągnął dalej Antoni — Józefin we Francyi jest do dyabła!
 — To prawda; ileż ich może być, jak myślisz, Antoni?
 — Chyba, ze sto tysięcy.
 — Niech będzie. Cóż dalej?
 — Przypuszczam, że na te sto tysięcy jedna dziesiąta część może być ładnych.
 — To za dużo.
 — No, to jedna dwudziesta.
 — Niech będzie.
 — To znaczy pięć tysięcy.
 — Widzę, żeś mocny w arytmetyce.
 — Jestem synem nauczyciela.
 — Więc?
 — Więc, za którą z tych pięciu tysięcy piliśmy?...
 — Masz racyę, Antoni. Trzeba do imienia dodać nazwisko. Za zdrowie pięknej Józefiny...
 — Chwileczkę! szklanka zaczęta, trzeba dopełnić.
 Antoni wypił szybko i, podstawiając szklankę: