Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/432

 — Czekaj chwilkę — zawołał Montbar w chwili, gdy Antoni niósł już szklankę do ust.
 — W sam czas — odparł pocztylion — jeszcze chwilka, a jużbym wypił. O co chodzi?
 — Nie chciałeś, abym pił za zdrowie twej kochanki; ale musisz wypić za zdrowie mojej.
 — Tego się nie odmawia, zwłaszcza przy takiem winie. Za zdrowie pańskiej kochanki!
 I obywatel Antoni przełknął czerwony płyn, smakując tym razem.
 — No i cóż? — zapytał Monbar — znowu wypiłeś za prędko.
 — Jakto? — zapytał pocztylion.
 — No tak; może ja mam kilka kochanek. Ponieważ nie wymieniliśmy imienia tej, za której zdrowie pijemy, więc jakże jej to ma pójść na zdrowie?
 — A, prawda!
 — Cóż robić! musimy zacząć na nowo.
 — Zacznijmy. Z panem nie można nic źle robić. Strzeliliśmy bąka, zapijmy go.
 I Antoni podsunął swą szklankę, którą Montbar napełnił po brzegi.
 — Teraz — powiedział, rzucając okiem na pustą już butelkę — nie omylmy się. Jej imię?
 — Za zdrowie pięknej Józefiny! — rzekł Monbar.
 — Za zdrowie pięknej Józefiny! — powtórzył Antoni i przełknął wino.
 A obcierając usta rękawem i stawiając szklankę na stole:
 — Za przeproszeniem — rzekł.
 — Czy znowu co nie w porządku? — zapytał Montbar.
 — Ja myślę. Nie dobrze jest.