Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/421

 Żandarmi rozeszli się po izbach, nie zapalając światła. Wśród ciemnych okien w dwu tylko zabłysło światło; okna te, położone w załamaniu gmachu, znajdowały się naprzeciw okna, w którem dwaj przyjaciele spożywali obiad. Usadowieni wysoko na sianie, Morgan i Valensolle mogli patrzeć w głąb okien nieco z góry.
 Były to okna w pokoju kapitana żandarmeryi.
 Wskutek czy to niedbalstwa kapitana, czy też wskutek braku środków, firanek w oknach nie było. To też przy świetle dwu świec, zapalonych z racyi gościa, Morgan i Valensolle mogli widzieć wszystko, co się działo w pokoju.
 Wtem Morgan ścisnął Valensolle’a mocno za ramię.
 — Cóż tam nowego? — zapytał Valensolle.
 Roland zdjął w tej właśnie chwili kapelusz trójgraniasty i Morgan poznał go.
 — Roland de Montrevel! — wyszeptał Morgan — Roland w mundurze wachmistrza żandarmów?!... No, to jesteśmy już na jego tropie, gdy on jeszcze szuka naszego. Byle go nie stracić.
 — Co robisz? — zapytał Valensolle, słysząc, że Morgan oddala się.
 — Uprzedzę towarzyszy. Ty siedź i patrz. Odpina szablę i wyjmuje pistolety... pewnie spędzi noc u kapitana. Niech jutro ruszy się, gdzie chce, a będziem mu deptali po piętach.
 I Morgan zsunął się po sianie i znikł z oczu przyjaciela.
 W kwandrans potem Morgan był z powrotem; okna kapitana były już ciemne.
 — No i cóż? — zapytał Morgan.
 — Ano, skończyło się wszystko bardzo prozaicznie: rozebrali się, zgasili świecę, i poszli spać; kapitan —