Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/368

 — Czy podzielasz pan ten bezsensowny przesąd, iż honor narodowy wymaga, aby nienawidzieć dzisiejszego wroga, który jutro może być naszym przyjacielem?
 — Francya była dla mnie prawie drugą ojczyzną, a mój przyjaciel Roland powiedzieć ci może, generale, że tęsknię do tej chwili, kiedy z tych dwu ojczyzn tą, której będę najwięcej obowiązany, będzie Francya.
 — Więc bez wstrętu widziałbyś, jak Francya i Anglia podałyby sobie ręce dla szczęścia świata?
 — Byłby to dla mnie dzień szczęśliwy.
 — A gdybyś mógł pomódz do osiągnięcia tego celu, czy przyczyniłbyś się do tego?
 — Naraziłbym swe życie!
 — Mówił mi Roland, że jesteś krewnym lorda Grenville’a.
 — Jestem jego siostrzeńcem.
 — Czy jesteś z nim w dobrych stosunkach?
 — Kochał bardzo moją matkę, a swoją siostrę starszą.
 — Czyś odziedziczył po matce jego sympatye?
 — Tak. Sądzę tylko, że ujawni je dopiero po moim powrocie do Anglii.
 — Czy podejmiesz się wręczyć mu list ode mnie?
 — Do kogo?
 — Do króla Jerzego III.
 — Będzie to dla mnie zaszczyt.
 — Czy zechcesz żywem słowem wyrazić wujowi to, czego nie można napisać w liście?
 — Nie zmieniając ani słowa: słowa generała Bonapartego należą do historyi.
 — No to, powiedz mu...
 I tu przerwał, zwracając się do Bourrienne’a:
 — Bourrienne, poszukaj mi ostatniego listu cesarza rosyjskiego.
 Bourrienne otworzył tekę i, nie szukając, wyjął list i podał go Bonapartemu.