Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/331

 Rozejrzał się dokoła i, śród obłoków dymu, dostrzegł Cadoudala, który stał nieruchomy, jak posąg konny.
 Zrozumiał, że wódz rojalistów czeka na niego.
 Roland rzucił okrzyk i popędził prosto na Jerzego.
 Cadoudal ze swojej strony, chcąc mu oszczędzić część drogi, puścił konia galopem.
 Ale o sto kroków od Rolanda zatrzymał się.
 — Baczność! — rzekł do Złotego Sęka i jego ludzi.
 — Bądź spokojny, generale, jesteśmy na stanowisku — rzekł Zloty Sęk.
 Cadoudal wydobył pistolet i nabił go.
 Roland pochwycił szablę do ręki i szarżował, leżąc na szyi koni.
 Cadoudal, zbliżywszy się na dwadzieścia kroków do Rolanda, podniósł zwolna rękę w jego kierunku.
 Z oddalenia kroków dziesięciu strzelił.
 Koń, którego dosiadał Roland, miał białą gwiazdę na środku czoła.
 Kula trafiła w środek gwiazdy.
 Koń, ugodzony śmiertelnie, zwalił się wraz z jeźdźcem do stóp Cadoudala.
 Cadoudal spiął ostrogami swego wierzchowca i przeskoczył przez konia i jeźdźca.
 Zloty Sęk i jego ludzie, będąc w pogotowiu, rzucili się jak gromada jaguarów na Rolanda, uwięzionego pod zwłokami swego konia.
 Młodzieniec puścił szablę i chciał pochwycić pistolety; ale zanim zdążył wsunąć rękę do olster, dwaj ludzie pochwycili go w ramiona a czterej wyciągali mu konia z pomiędzy nóg.
 Wszystko to odbyło się tak składnie, iż nietrudno było poznać, że to manewr z góry ułożony.
 Roland wył z wściekłości.
 Złoty Sęk zbliżył się do niego i podał mu kapelusz.
 — Ja się nie poddaję! — krzyknął Roland.