Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/328

jąc. — Tylko, że smutno będzie stać z założonemi rękoma, gdy inni weselić się będą.
 — Ba! kto wie? — rzekł Cadoudal — będzie dosyć roboty dla wszystkich.
 Poczem, rzucając spojrzenie na równinę i widząc swoich ludzi na boku a republikanów stłoczonych, gotowych do boju, rzekł:
 — Broń!
 Przyniesiono mu karabin.
 Cadoudal uniósł go nad głowę i dał strzał w powietrze.
 W tej samej prawie chwili strzał, dany w tych samych warunkach, po stronie republikanów, odpowiedział jak echo na strzał Cadoudala.
 Poczem rozległ się głos dwóch bębnów i trąbki.
 Cadoudal stanął w strzemionach.
 — Dzieci! — zapytał — czy wszyscy odmówili modlitwę poranną?
 — Tak! tak! — odparły wszystkie prawie głosy.
 — Jeśli którykolwiek z was zapomniał lub nie miał czasu modlitwy odmówić, niechaj odmówi ją teraz.
 Pięciu czy sześciu wieśniaków uklękło i zaczęło się modlić.
 Odgłos bębnów i trąbki zbliżał się coraz bardziej.
 — Generale! generale! — odezwało się kilka niecierpliwych głosów — widzisz, że nadchodzą.
 Generał wskazał ruchem klęczących szuanów.
 — Słusznie — rzekli niecierpliwi.
 Ci, którzy się modlili, powstawali kolejno, stosownie do tego, czy modlitwa ich była dłuższa czy krótsza.
 Gdy powstał ostatni, republikanie przebyli już mniej więcej trzecią część drogi.
 Szli z nastawionymi bagnetami w trzech szeregach a każdy szereg był potrójny.