Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/325

 — Co to znaczy, panie? — spytał Cadoudal.
 — Mam zwyczaj składać pokłon wszystkiemu, co mi się wydaje wielkie, więc też składam pokłon panu...
 — Pułkowniku — rzekł Cadoudal — ostatni kieliszek wina! Każdy z nas wychyli go na cześć tego, co kocha, czego mu żal opuścić na ziemi, co spodziewa się ujrzeć znów w niebie.
 Poczem, biorąc butelkę i jedyny kieliszek, napełnił go do połowy i podał Rolandowi.
 — Mamy tylko jeden kieliszek, panie de Montrevel, niech pan pije pierwszy.
 — Dlaczego pierwszy?
 — Najpierw dlatego, żeś pan moim gościem; następnie dlatego, że jest przysłowie, które mówi, że, pijąc po kimś, poznajemy jego myśli.
 Poczem dodał ze śmiechem:
 — Chcę wiedzieć, co pan myśli, panie de Montrevel.
 Roland wychylił kieliszek i oddał pusty Cadoudalowi.
 Cadoudal napełnił znów kieliszek do połowy dla siebie i wychylił go z kolei.
 — I cóż, generale — zapytał Roland — wiesz teraz, co myślę?!
 — Nie — odparł Jerzy — przysłowie kłamie.
 — A więc — rzekł Roland ze swoją zwykłą szczerością, myślę, generale, że jesteś człowiekiem dzielnym, i za zaszczyt uważać sobie będę, jeśli w chwili, w której mamy stanąć do walki, zechcesz mi podać rękę.
 Młodzieńcy wyciągnęli dłonie i połączyli je uściskiem, raczej jak dwaj przyjaciele, którzy rozstają się na długo, niż jak dwaj wrogowie, którzy spotkają się na polu bitwy.
 W tym prostym czynie była pełna majestatu wzniosłość.
 Obaj młodzieńcy uchylili kapelusza.