Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/318

 — Za pół godziny — rzekł — mgła się rozproszy. Czy zechcesz, pułkowniku, zużytkować to półgodziny na posilenie się jadłem i napitkiem?
 — Co prawda — odparł młodzieniec — przyznaję, że jazda wygłodziła mnie porządnie.
 — A ja — rzekł Jerzy — mam zwyczaj przed każdą bitwą zjeść jak najlepsze śniadanie.
 — A więc stajesz do bitwy, generale?
 — Naturalnie.
 — Ale z republikanami, a ponieważ mamy do czynienia z generałem Hatry’m we własnej osobie, wątpię, czy zechce się poddać bez zaciętego oporu.
 — A czy republikanie wiedzą, że będą się bili z panem?
 — Nie domyślają się nawet.
 — Tak, że to niespodzianka?
 — Niezupełnie, wobec tego, że mgła się rozproszy i oni ujrzą nas w tej samej chwili, kiedy my ich zobaczymy.
 Wówczas, zwracając się do tego, który widocznie zawiadywał prowiantami:
 — Zabijako — spytał — czy masz co dla nas na śniadanie?
 Zabijaka skinął głową potwierdzająco, wsunął się do lasu i po chwili ukazał się, wlokąc za sobą osła, objuczonego dwoma koszykami.
 W jednej chwili rozpostarto na ziemi płaszcz a na tym płaszczu rozłożono pieczone kurczę, kawałek zimnej peklowiny, chleb i placki z mąki gryczanej.
 Tym razem Zabijaka wystąpił zbytkownie: postawił butelkę wina i kieliszek.
 Cadoudal wskazał Rolandowi stół nakryty i improwizowaną ucztę.
 Roland zeskoczył z konia i oddał cugle jednemu z szuanów.