Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/312

 Biskup przez kilka chwil nie mógł znaleźć słów odpowiedzi.
 Wodził po swoich sędziach wzrokiem przerażonym, błagalnym; ale na żadnej twarzy nie dostrzegł pocieszającego, łagodnego wyrazu litości.
 Płomień pochodni, drgając pod wiatru podmuchem, nadawał przeciwnie tym twarzom wyraz dziki i okrutny.
 Biskup zdecydował się tedy połączyć głos swój z głosami tych, którzy modlili się za niego.
 Sędziowie czekali, dopóki nie przebrzmiało ostatnie słowo modlitwy żałobnej.
 Przez ten czas grono wieśniaków układało stos.
 — Och! — zawołał ksiądz, który patrzył na te przygotowania ze wzrastającą trwogą — czy posunęlibyście się w okrucieństwie do tego stopnia, żeby mnie na taką śmierć skazać?
 — Nie — odparł nieubłagany oskarżyciel — ogień jest śmiercią męczenników, a ty nie jesteś godzien śmierci takiej. Apostato, godzina twoja nadeszła.
 — Boże mój! Boże! — wołał ksiądz, wznosząc ręce ku niebu.
 — Na nogi! — krzyknął szuan.
 Biskup próbował być posłuszny, ale zbrakło mu sił i padł ponownie na kolana.
 — I ty, generale, pozwolisz, żeby to morderstwo spełniło się w twoich oczach? spytał Roland Cadoudala.
 — Powiedziałem, że umywam ręce od wszystkiego — odparł zapytany.
 — To słowa Piłata, a ręce Piłata pozostały zbroczone krwią Jezusa Chrystusa.
 — Dlatego, że Jezus Chrystus był to sprawiedliwy; ale ten człowiek nie jest Jezusem Chrystusem, to Barabasz.