Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/298

 — Dobrze, dobrze, generale! skoro tylko będą msze, niczego więcej nie żądam; mam swój plan.
 — Kiedyż w drogę?
 — Nocy dzisiejszej.
 — Kiedy żyć przestanie?
 — Jutro.
 — Idź i niechaj trzystu ludzi będzie gotowych do wyruszenia ze mną za pół godziny.
 Serce Królewskie wyszedł tak spokojnie, jak wszedł.
 — Widzisz, pułkowniku — rzekł Cadoudal — takim to ludziom rozkazuję; czy twój pierwszy konsul, panie de Montrevel, jest równie dobrze obsłużony, jak ja?
 — Przez niektórych ludzi niewątpliwie.
 — A więc ja nietylko przez niektórych, ale przez wszystkich.
 Pobożny wszedł i skierował na Jerzego pytające spojrzenie.
 — Tak — odpowiedział Jerzy jednocześnie głosem i głową.
 Pobożny wyszedł.
 — Nie widział pan ani jednego człowieka, dążąc tutaj? — rzekł Jerzy.
 — Ani jednego.
 — Zażądałem trzystu ludzi w ciągu pół godziny i za pół godziny będą tutaj; gdybym zażądał pięciuset, tysiąca, dwóch tysięcy, byliby równie prędko gotowi.
 — Ale — rzekł Roland — ma pan, pod względem liczby przynajmniej, granice, których pan przekroczyć nie może.
 — Pan chce wiedzieć, jaka jest moja rzeczywista siła? nic prostszego; nie powiem panu tego sam, pan by mi nie uwierzył; ale chwilkę... każę panu powiedzieć.
 Otworzył drzwi i zawołał:
 — Złoty Sęk!
 W dwie sekundy później ukazał się Zloty Sęk.