Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/297

 — Serce Królewskie — zapytał Cadoudal — czy to ty powiedziałeś mi, że zabójca Tomasz Millière jest w Roche-Bernard?
 — Widziałem, jak wjeżdżał ramię przy ramieniu z pułkownikiem republikańskim, któremu to sąsiedztwo niebardzo pochlebiało, jak mi się wydaje.
 — Czy nie dodałeś, że za nim toczyła się gilotyna?
 — Powiedziałem, że toczyła się za nim gilotyna między dwiema armatami i zdaje mi się, że, gdyby armaty mogły były odsunąć się od niej, pozwoliłyby jej toczyć się samej.
 — Jakież ostrożności przedsiębierze Millière w miastach, w których mieszka?
 — Otoczony jest strażą specyalną; każe barykadować ulice, prowadzące do jego domu; ma zawsze pod ręką parę pistoletów.
 — Czy pomimo tej straży, pomimo tej barykady, pomimo tych pistoletów, podejmujesz się dotrzeć do niego?
 — Podejmuję się, generale!
 — Skazałem tego człowieka, z powodu jego zbrodni; musi umrzeć!
 — A! — zawołał Serce Królewskie — a więc nadszedł dzień sprawiedliwości!
 — Czy podejmujesz się wykonać mój wyrok, Serce Królewskie?
 — Podejmuję się, generale.
 — Idź, Serce Królewskie, weź tylu ludzi, ilu zechcesz... Obmyśl wybieg, jaki ci się spodoba... ale dotrzyj do niego i ugodź śmiertelnie.
 — Jeśli umrę, generale...
 — Bądź spokojny, proboszcz w Leguerno odprawi na twoją intencyę tyle mszy, że twoja biedna dusza pokutować nie będzie; ale ty nie umrzesz, Serce Królewskie.