Strona:PL Dumas - Towarzysze Jehudy.djvu/285

 Kilku chłopców odprowadziło już na dziedziniec konie dwóch posłańców.
 Teraz z kolei wymknęli się i posłańcy.
 Jerzy stanął u drzwi, wychodzących na drogę, właśnie w chwili, gdy jeździec zatrzymał konia i rozglądał się z wahaniem dokoła.
 — To tutaj, panie — rzekł Jerzy.
 — Kto jest tutaj? — spytał jeździec.
 — Ten, którego pan szuka.
 — Skąd pan wie, kogo szukam?
 — Przypuszczam, że Jerzego Cadoudala, inaczej nazwanego wielkim okrągłym łbem.
 — Właśnie.
 — Witam pana zatem, panie Rolandzie de Montrevel, albowiem ja jestem tym, którego pan szuka.
 — A! czy być może? — rzekł młodzieniec zdziwiony.
 I, zeskakując z konia, szukał oczyma kogoś, komu mógłby go powierzyć.
 — Niech pan zarzuci cugle na szyję koniowi i więcej o niego się nie troszczy; gdy go pan będzie potrzebował, znajdzie się na miejscu: nic nie ginie w Bretanii, jest pan w kraju prawości.
 Młodzieniec nic nie odpowiedział, zarzucił koniowi cugle na szyję, stosownie do wskazówki, i podążył za Cadoudalem, który szedł naprzód.
 — Wskazuję ci drogę, pułkowniku — rzekł przywódca szuanów.
 I obaj weszli do chaty, gdzie ręka niewidzialna poprawiła ogień.

---